Animacja współpracy środowiskowej wkomponowuje się w powyż­sze klasyfikacje i mieści szereg związków z animacją kulturalną i wycho­wawczą. Twórcy szczegółowych koncepcji w zakresie wyróżnionych typów animacji, czy to kulturalnej i wychowawczej, czy współpracy śro­dowiskowej, w różnym stopniu akcentują i rozwijają wybrane funkcje. Analizując je, można prześledzić tendencje, rysujące stan i perspekty­wy dla tego fenomenu.Uczynił tak holenderski badacz C. van Enckewort, wyróżniając czte­ry koncepcje, wiodące wśród tych, które zaznaczają się w dziewięciu krajach europejskich, objętych badaniem. Przybliżę je tu w kształcie własnej interpretacji, z komentarzem i uzupełnieniami, ponieważ – w zgodzie z planowaną strukturą tego tekstu – stanowią punkt wyjścia do przedstawienia szczególnej animacji środowiska, jaką jest animacja współpracy środowiskowej, wyrastająca z uwarunkowań aktualnej rze­czywistości, w których edukacja i wiedza stanowią priorytet społecz­nych działań.

Antoni Kowalski

Witam na moim blogu! Nazywam się Antoni Kowalski na co dzień jestem fotografem i pracuje jednej z dużych krajowych gazet. Świat mediów znam od podszewki, a pisanie bloga to moje dodatkowe zajęcie. Mam nadzieję, że podobają Ci się treści jakie tutaj zamieszczam! Zachęcam do pozostawienia swojej opinii w komentarzach!

Pierwszy typ van Enckewort określił jako koncepcję wspólnotową, w której animacja jest sposobem kształtowania wspólnoty, w szczegól­ności – włączania do niej nowych członków, wyrywania ich z izolacji, zaistniałej wskutek geograficznego przemieszczenia, itp. Występuje w Hiszpanii, Grecji, na Cyprze. Wydaje się, że reprezentowane mogą być w niej liczne programy o charakterze edukacyjnym, kierowane do zróżnicowanych kulturowo środowisk, w których znaczny jest udział emigrantów, uchodźców z innych krajów oraz różnego rodzaju grup ce­lowych – problemowych i biznesowych (np. określone grupy interesu, zawodowe, grupy osób niepełnosprawnych, i in.) przemieszczających się w celu poprawy warunków życia. Zmiana lokalizacji, ustawiczne wędrowanie stanowi kondycję naszej społecznej rzeczywistości w wy­miarze globalnym, zatem koncepcja ta jawić się może jako niezwykle nośna i zyskująca coraz większą popularność w przyszłości. Warto za­znaczyć, w nawiązaniu do tematyki tutaj podejmowanej, że animacja tego rodzaju ma swój charakterystyczny wymiar edukacyjny, wiąże lokal­ne środowisko z poszerzającą się wskutek zaistniałych w nim potrzeb, ofertą edukacyjną szkoły.

Antoni Kowalski

Witam na moim blogu! Nazywam się Antoni Kowalski na co dzień jestem fotografem i pracuje jednej z dużych krajowych gazet. Świat mediów znam od podszewki, a pisanie bloga to moje dodatkowe zajęcie. Mam nadzieję, że podobają Ci się treści jakie tutaj zamieszczam! Zachęcam do pozostawienia swojej opinii w komentarzach!

Pisze się o nim często w bezpośrednim nawią­zaniu do idei otwartej szkoły, mającej najlepsze predyspozycje do obję­cia swoim oddziaływaniem rodzin uczniów, a przez nie – całej lokalnej społeczności, choćby w najwyższym stopniu zróżnicowanej i podzielo­nej. Czyni tak m.in. M. Bayer, opisujący interesujące doświadczenia nie­mieckie w tym zakresie. Podobnie, pisząc o partnerstwie rodziny, szkoły i gminy, ujmowałam dokonania amerykańskie. Polskie, począw­szy od modelu szkoły uspołecznionej J. S. Bystronia, poprzez szkołę otwartą Znanieckiego, środowiskową Kamińskiego, Wroczyńskiego i in. do szkół społecznych, samorządowych, itp. przybliża szczegółowo M. Wi­niarski. Drugą jest koncepcja partycypacyjna, w której animacja sprzyja współpracy między ludźmi, a miejscom, w których jest ona inicjowana i rozwijana, nadaje się wysoką rangę. Dominowała w latach sześćdzie­siątych we Francji, jak sądzę wówczas, gdy animacja przybrała tam kształt ruchu społecznego, koncentrującego się na idei kultury integral­nej i rozwoju swoistych jej ntrów, jakimi były tzw. domy kultury.

Antoni Kowalski

Witam na moim blogu! Nazywam się Antoni Kowalski na co dzień jestem fotografem i pracuje jednej z dużych krajowych gazet. Świat mediów znam od podszewki, a pisanie bloga to moje dodatkowe zajęcie. Mam nadzieję, że podobają Ci się treści jakie tutaj zamieszczam! Zachęcam do pozostawienia swojej opinii w komentarzach!

Aktualnie reprezentowana jest głównie w Wielkiej Brytanii, gdzie od­notować można ponad stuletnią tradycję w tym zakresie. W Londynie, u schyłku XIX wieku, zrodziła się – jak można domniemać – bazowa dla koncepcji partycypacyjnej, idea centrów lokalnej aktywności. Angli­kański pastor S. A. Barnett zainicjował powstanie takiego centrum w swojej parafii, miejsca edukacji dorosłych i dzieci, organizacji pracy i wypoczynku, wystaw dzieł sztuki, siedziby towarzystw literackich i teatralnych, wreszcie udzielania pomocy społecznej i szkoleń pracow­ników socjalnych, nauczycieli. Wszyscy mieszkańcy, zarówno ci uprzy­wilejowani, jak i upośledzeni, spotykając się w jednym miejscu mogli wspólnie rozwiązywać problemy i pracować na poprawę lokalnych warunków W ten sposób atakowane były nie tylko skutki, którymi było głębokie społeczne rozwarstwienie i brak wzajemności w ludzkich re­lacjach, lecz również ich przyczyny. 

Antoni Kowalski

Witam na moim blogu! Nazywam się Antoni Kowalski na co dzień jestem fotografem i pracuje jednej z dużych krajowych gazet. Świat mediów znam od podszewki, a pisanie bloga to moje dodatkowe zajęcie. Mam nadzieję, że podobają Ci się treści jakie tutaj zamieszczam! Zachęcam do pozostawienia swojej opinii w komentarzach!

Centra tego rodzaju powstają obecnie na całym świecie, w Polsce, wdrażając oryginalny program, propaguje ich rozwój Stowarzyszenie Centrum Wspierania Aktywności Lokalnej CAL. CAL można rozumieć także jako metodę działania animacyjnego. W takim rozumieniu opisu­ję ją szerzej w rozdziale ujmującym metodykę animacji współpracy środowiskowej.Trzecia z koncepcji, wyróżnionych przez van Enckeworfa nazy­wana jest emancypacyjną. Animacja jest w niej środkiem do przezwy­ciężenia barier społeczno-ekonomicznych, przyczyniających się do utrudniania rozwoju i marginalizacji jednych grup, przy dominacji i uprzywilejowaniu innych, które ich nie doświadczają. Jak pisze B. Je­dlewska, we Francji taka animacja określana jest jako „dzika” albo „kon- testatorska”, występuje również w Wielkiej Brytanii i Norwegii. Można stwierdzić, że marksowski rodowód tej koncepcji splata ją silnie z myślą społeczną osadzoną w perspektywie krytycznej. Teoria konfliktu spotyka się na tym gruncie z teorią krytyczną reprezentowa­ną w tzw. szkole frankfurckiej przez T. Adorno, M. Horkheimera i in.

Antoni Kowalski

Witam na moim blogu! Nazywam się Antoni Kowalski na co dzień jestem fotografem i pracuje jednej z dużych krajowych gazet. Świat mediów znam od podszewki, a pisanie bloga to moje dodatkowe zajęcie. Mam nadzieję, że podobają Ci się treści jakie tutaj zamieszczam! Zachęcam do pozostawienia swojej opinii w komentarzach!

Rozwijają ją twórcy uprawiający nową socjologię oświaty (m.in. P. Bourdieu, B. Bernstein, R. Meighan) czy pedagogikę krytyczną 0- Dewey, P. Freire, H. Giroux, I. Illich, P. Mc Laren). W tym nurcie sytuuje się także amerykańska edukacja społeczna (community education), rozu­miana jako – lokowany na gruncie krytycznych podejść – obszar badań oraz praktyki edukacyjnej. Trwałe w niej miejsce ma m.in. zagadnienie kształtowania partnerstwa edukacyjnego. Stąd animację współpracy środowiskowej można wiązać z edukacją społeczną i w jej zakresie po­szukiwać nośnych dla niej perspektyw dalszego rozwoju.W centrum zainteresowania edukacji społecznej staje uczący się, dzisiaj permanentnie, przez całe życie, człowiek oraz splot jego społecz­nych relacji mających znaczenie edukacyjne. Ucząc się, pokonuje prze­ciwności i osiąga poczucie bycia wolnym – od barier, od ograniczeń hamujących jego rozwój. Partnerstwo, zaznaczające się w tym obszarze stanowi ideę, z której wyrastać mogą szczegółowe projekty rozwoju społecznego, inwestycji w kapitał ludzki (wykształcenie) i społeczny (możliwości jego wykorzystywania, potencjał sił społecznych).

Antoni Kowalski

Witam na moim blogu! Nazywam się Antoni Kowalski na co dzień jestem fotografem i pracuje jednej z dużych krajowych gazet. Świat mediów znam od podszewki, a pisanie bloga to moje dodatkowe zajęcie. Mam nadzieję, że podobają Ci się treści jakie tutaj zamieszczam! Zachęcam do pozostawienia swojej opinii w komentarzach!

Koncepcja emancypacyjna wiąże zatem oryginalnie niezgodę na za­stany kształt rzeczywistości oraz postulat skutecznego, nie stroniącego od form rewolucyjnych, działania.Czwarta koncepcja, instrumentalna, ujmuje animację jako instru­ment w dochodzeniu do władzy, pozwalającej na ukształtowanie demo­kracji kulturalnej. Według van Enckeworfa ten typ animacji występuje w Szwecji i Szwajcarii. Nie komentuję go szerzej ze względu na nikłe związki z zagadnieniem, które przedstawiam w tym opracowaniu. Ani­mację współpracy środowiskowej trudno bowiem łączyć z nastawie­niem na dochodzenie do władzy. Raczej, w swoim ukierunkowaniu na partnerstwo, przynajmniej w deklaratywnej formule, daleka jest od działań, układających się w proces przejmowania władzy.Natomiast za jej pośrednictwem dokonuje się, oczywiście, demokra­tyzacja życia społecznego. Wraz z postępem działań animacyjnych na­stępuje kształtowanie szczególnego typu demokracji, o której za J. Habermasem możemy powiedzieć, że polega na nieustannym dialo­gu (czy deliberacji), wspólnym tworzeniu i podzielaniu świata – spo­łecznej konstrukcji racjonalności komunikacyjnej, podmiotowości, która jest w stanie przeciwstawić się wynaturzeniu, bo jej wyznaczni­kiem jest rozum komunikacyjny.

Antoni Kowalski

Witam na moim blogu! Nazywam się Antoni Kowalski na co dzień jestem fotografem i pracuje jednej z dużych krajowych gazet. Świat mediów znam od podszewki, a pisanie bloga to moje dodatkowe zajęcie. Mam nadzieję, że podobają Ci się treści jakie tutaj zamieszczam! Zachęcam do pozostawienia swojej opinii w komentarzach!

Animacja współpracy środowiskowej wpisuje się we wszystkie, choć „miękko” i jednoznacznie w trzy z rozwiniętych wyżej za van Encke­wort’em, tendencji. Można ją bowiem uznać za działalność zmierzającą:   do kształtowania wspólnot, przy czym wspólnotę będę tu rozu­miała w zgodzie z zaprezentowaną dalej koncepcją, jako społecz­ność, w której jednostki łączą więzi,     do partycypacji i emancypacji, polegającej na, prowadzącej do rozwojowej pełni i poczucia wolności, współpracy jednostek i grup, ich nie ograniczonego uczestnictwa w życiu lokalnego środowiska, niezależnie od statusu społeczno-ekonomicznego oraz innych barier.Animację współpracy środowiskowej można zatem uznać za bardzo bliską animacji społeczno-kulturalnej i wychowawczej. Można ją bo­wiem sprowadzić, jak właśnie to uczyniłam, do postaci działań w zakre­sie animacji środowiska. Po co zatem to rozróżnienie i komplikująca proste zależności nazwa: animacja współpracy środowiskowej? Uzasad­nienie znajdziemy, podążając w głąb zagadnienia i poddając analizie bardziej szczegółowe cechy tego typu animacji społecznej.

Antoni Kowalski

Witam na moim blogu! Nazywam się Antoni Kowalski na co dzień jestem fotografem i pracuje jednej z dużych krajowych gazet. Świat mediów znam od podszewki, a pisanie bloga to moje dodatkowe zajęcie. Mam nadzieję, że podobają Ci się treści jakie tutaj zamieszczam! Zachęcam do pozostawienia swojej opinii w komentarzach!

Z uwagi na wykorzystaną tu, poststrukturalną optykę pojmowania społecznych współzależności, wygodnie mi będzie prezentować je w przeciwstawieniu do cech omawianej wcześniej animacji kulturalnej i wychowawczej. Zdania o tym, jakie coś nie jest, trafniej niż stwierdze­nia formułowane z pozycji afirmacyjnej („jakie jest”) przybliżać mogą omawiane obiekty. Przyjmując, że rzeczywistość ma językowy charak­ter, rozumiemy, że znaczenia powstają, tak jak w języku, na zasadzie bi­narnych opozycji. Tak też, w poststrukturalnej perspektywie, ujmuje się procesy konstruowania tożsamości, np. kulturowej. Animacja kulturalno-wychowawcza, jak pisze B. Jedlewska, na wszel­kie możliwe sposoby, nie ograniczając się do upowszechniania sztuki, „wykorzystuje dorobek kultury tak, aby umożliwić jednostkom znale­zienie odpowiedzi na podstawowe pytania egzystencjalne”, czyli w celu realizacji założonych celów podstawowych.

Antoni Kowalski

Witam na moim blogu! Nazywam się Antoni Kowalski na co dzień jestem fotografem i pracuje jednej z dużych krajowych gazet. Świat mediów znam od podszewki, a pisanie bloga to moje dodatkowe zajęcie. Mam nadzieję, że podobają Ci się treści jakie tutaj zamieszczam! Zachęcam do pozostawienia swojej opinii w komentarzach!